Soms verlang ik heel even naar de stilte van de dag en dan pak ik de fiets
om vervolgens een stukje door de duinen te fietsen op weg naar een
stuk strand waar bijna niemand komt.
Het is even een tochtje en daarna een flinke klim over de duinen, maar op het moment
dat ik de eerste golven zie overvalt mij een gevoel van geluk.
Het geklots van de golven en alleen de meeuwen en waarschijnlijk een paar scholeksters die hier en daar hun geluid laten horen en verder niets.
Hier voel ik me klein worden, maar tegelijkertijd ook groot omdat ik hier mag zijn en me één voel met de elementen van de natuur.
